Staram się każdego dnia przeczytać chociaż kilka wierszy. Nie ukrywam, że ta intymna forma sprawia, iż trudno opisać kaskady emocji towarzyszące dzieleniu ich na atomy. Jarosław Mikołajewski kolejny już raz rozbiera na czynniki pierwsze uczucia kłębiące się na dnie serca dotyczące spraw fundamentalnych. Mowa o miłości i śmierci. Prostota utkanych z pietyzmem słów w „Kocham cię” sprawia, że wpadłam w melancholijny nastrój. Jest tu doświadczenie penthosu, pragnienie wypełnienia serca radością i zawoalowane związki międzyludzkie. Mikołajewski wskazuje, że koniec może być początkiem. Rodzina jawi się mu jako niewyczerpane źródło samotności. Peroruje o starości, której woń panoszy się po domu, przypominając o nieuchronnym przemijaniu. Kreśli zdania o przystankach w podróży po życiu, istocie pamięci,marzeniach konających na rękach i ludziach, których spotkanie nigdy nie jest przypadkowe. Ja też jestem zdania, że wszystko jest po coś...Bliskie mi było przeczytać, że „przyciąga smutek”, gdyż sama bardzo często zapraszam go w otwarte okiennice mieszkania. Tęsknotę za matką odmienia przez przypadki. Szuka jej w zapachach i smakach z dzieciństwa. Wraca do korzeni, tekstów kultury, wertuje wspomnienia,jak klisze. Jest uważnym obserwatorem otaczającej rzeczywistości. Rozlicza się z przeszłością. Dzieli się relacją z Bogiem. Wyraża pragnienie, abyśmy byli dla siebie dobrzy, empatyczni, nieobojętni na losy bliźniego. Zwraca uwagę na przemiany socjologiczne na przestrzeni czasu i wszędobylski konsumpcjonizm. Uwrażliwia na to, by być wdzięcznym za wszystko, co oferuje los. Tomik jest krótki, lecz bardzo refleksyjny. Przypomina tubalnie o człowieczeństwie tak bardzo potrzebnym szczególnie teraz...